Υπογραμμίζοντας ότι η ιχθυοπανίδα των εσωτερικών υδάτων της Ελλάδας θεωρείται ιδιαίτερα πλούσια, ο κ. Κουτράκης τόνισε ότι πολλά ενδημικά είδη, κυρίως αυτά που είναι απομονωμένα κι έχουν μικρό πληθυσμό, κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.
Εκτός από τη ρύπανση, απειλές προέρχονται, επίσης, από υδροηλεκτρικά, αρδευτικά ή και υδρευτικά έργα (κυρίως φράγματα) που διακόπτουν τη συνέχεια των ποταμών, αφαιρούν νερό και αλλοιώνουν τα ενδιαιτήματα των ψαριών, ενώ τα φράγματα επιβραδύνουν ή και σταματούν ακόμα τις μετακινήσεις των ψαριών και προκαλούν αλλαγές στην σύνθεση των πληθυσμών τους.
«Εμποδίζουν την μετανάστευση των ανάδρομων ειδών, αυτά δηλαδή που μετακινούνται για την αναπαραγωγής τους προς τις πηγές των ποταμών, αλλά και των κατάδρομων ειδών που μετακινούνται προς τη θάλασσα, όπως τα χέλια» υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι η κατασκευή φραγμάτων μεταβάλλει τα ποτάμια συστήματα σε τεχνητά λιμναία, προκαλώντας προβλήματα σε είδη που ζουν ή αναπαράγονται σε τρεχούμενα νερά.
Περαιτέρω, κατά τη λειτουργία τους, με την απότομη μεταβολή στη ροή των ποταμών (εξαιτίας της απελευθέρωσης νερού για την παραγωγή ενέργειας, ανάλογα με τη ζήτηση), υπάρχουν επιπτώσεις στην ιχθυοπανίδα.
Αναφερόμενος στην αντιμετώπιση των αναφερομένων προβλημάτων σε όλο τον κόσμο, τόνισε ότι γίνεται με πολλούς τρόπους, από τους πιο απλούς, όπως η σύλληψη και μεταφορά ψαριών και η κατασκευή παρακαμπτήριων καναλιών, μέχρι την κατασκευή περασμάτων ή σκαλών ψαριών (ιχθυοκλίμακες) από τα κατάντη στα ανάντη (και αντίστροφα) των εμποδίων.
Μάλιστα, όπως ο ίδιος επεσήμανε, τα τελευταία χρόνια προέκυψε ένα ακόμη πρόβλημα, τα Μικρά Υδροηλεκτρικά Έργα (ΜΥΗΕ) που κατασκευάζονται σε ορεινά υδάτινα συστήματα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις φιλοξενούν ξεχωριστά είδη ψαριών, που αρκετές φορές, μάλιστα, αποτελούν και το μοναδικό γενετικό απόθεμα του είδους.
Η διακοπή των μετακινήσεών τους και ο χωρισμός των πληθυσμών τους σε δύο ή περισσότερα τμήματα θέτει σε κίνδυνο, τόσο τους πληθυσμούς όσο και το υπάρχον γενετικό απόθεμα.
Με βάση όλα τα παραπάνω, ο κ. Κουτράκης υπογράμμισε ότι είναι τουλάχιστον αντιεπιστημονικό να επαναλαμβάνεται σήμερα ο μύθος του '60 για «νερό που χάνεται στην θάλασσα».
Συμπερασματικά, ανέφερε πως είναι απαραίτητη η ολοκληρωμένη διαχείριση των υδάτινων πόρων της χώρας μας, όπου ο σχεδιασμός φραγμάτων μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης διαχείρισης του νερού, όπου θα λαμβάνονται υπόψη όλες οι χρήσεις του (περιβάλλον, γεωργία, αλιεία, ενέργεια, κ.ά.).
tanea.gr
11/10/13
-
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
No comments:
Post a Comment
Only News